جوان آنلاین: هفتمین دوره رقابت‌های آسیایی ورزش‌های زورخانه‌ای و کشتی پهلوانی در حالی عصر جمعه در ارومیه به پایان رسید که مطابق تمام ادوار گذشته ورزشکاران ایران بدون رقیبی جدی بر سکو‌های قهرمانی تکیه زدند و در نهایت ایران هم در کشتی پهلوانی و هم در رقابت‌های زورخانه‌ای به مقام قهرمانی دست پیدا کرد.
طی دو دهه گذشته تلاش‌های زیادی برای جهانی شدن و معرفی ورزش باستانی صورت گرفته تا جایی که امروز شاهد برگزاری مسابقات بین‌المللی این رشته هستیم، اما ظاهراً این تلاش‌ها صرفاً برای برگزاری چند مسابقه بوده، نه شناساندن راه و رسم این رشته کهن و آشنایی ملل مختلف با رسم و رسوم آن. شاید به همین دلیل هم باشد که همیشه برپایی رقابت‌های بین‌المللی با حواشی زیادی همراه است.
ورزش زورخانه‌ای و کشتی پهلوانی برای ما ایرانی‌ها تعریف خاص خودش را دارد، اما ظاهراً این تعریف در مسابقات بین‌المللی، به‌ویژه مسابقاتی که توسط فدراسیون جهانی این رشته برگزار می‌شود یا جایگاهی ندارد یا اینکه کلاً متفاوت است. نکته قابل توجه اینکه به نظر می‌رسد فدراسیون بین‌المللی تنها به فکر برگزاری مسابقات است و صرفاً به دنبال پر کردن رزومه‌ای تحت عنوان توسعه جهانی ورزش باستانی. حالا چگونه اصلاً مهم نیست، به‌گونه‌ای که با گذشت بیش از دو دهه از فعالیت این فدراسیون برای ترویج ورزش زورخانه‌ای در جهان شاهد هستیم که تیم‌های مختلف شرکت‌کننده در مسابقات، حتی بدیهی‌ترین قوانین و مرام‌نامه ورزش‌های زورخانه‌ای را نمی‌دانند.
البته طبیعی است، نگاهی که ما ایرانی‌ها به کشتی پهلوانی و ورزش زورخانه‌ای داریم را آنها نداشته باشند، اما حداقل باید قوانین آن را به درستی اجرا کنند تا نشانه‌هایی از موفقیت دیده شود. امروز مشخص شده کشور‌های مختلف به این ورزش نگاهی کاملاً رقابتی دارند و به همین علت هم هست که کوچک‌ترین نشانی از مرام و پهلوانی در زمان پیروزی‌ها دیده نمی‌شود. اوضاع وقتی بدتر می‌شود که شاهد هستیم ورزشکاران در ورود و خروج به گود زورخانه اصول اصلی را رعایت نمی‌کنند. بی‌احترامی به زنگ و مرشد بدیهی‌ترین اتفاقی است که رخ می‌دهد و این کاملاً نشان از عدم آشنایی ورزشکاران کشور‌های دیگر با روح ورزش زورخانه‌ای و کشتی پهلوانی دارد. اتفاق بدی که فدراسیون بین‌المللی چشم بر آن بسته و تنها می‌خواهد آمار کشور‌های شرکت‌کننده را بالا ببرد بدون اینکه آنها بدانند اصلاً چه می‌کنند.
ادامه چنین رویه‌ای باعث معرفی شدن نادرست ورزش زورخانه‌ای در جهان می‌شود. نگاهی به تاریخ کوتاه مسابقات جهانی این رشته ثابت می‌کند که حواشی زیاد و بعضاً غیراخلاقی ایجاد شده در این رشته تنها حاکی از شناخت نادرست ورزشکاران کشور‌های دیگر نسبت به این رشته است، اتفاقی که حتی زحمات زیاد فدراسیون ایران و ورزشکاران پهلوان کشورمان برای شناسایی درست این ورزش را هم به باد داده است.
جدای از این مسئله مهم که حتماً باید توسط فدراسیون جهانی با کمک فدراسیون ایران فکری عاجل به حال آن شود، هفتمین دوره رقابت‌های آسیایی در حالی به پایان رسید که باز هم شاهد نمایش بسیار ضعیف اکثر کشور‌ها در گود زورخانه بودیم، کشور‌هایی که هنوز علت و چگونگی حضور آنها در مسابقات روشن نیست، در حالی که باید برای چنین رویدادی رقابت انتخابی برگزار شود، نه اینکه هر تیم یا ورزشکاری با هر سطح آمادگی (شما بخوانید ناآمادگی) در آن حاضر شود. فاصله قابل توجه و دست نیافتنی ایران با بقیه کشور‌ها که هر سال هم بیشتر می‌شود، موضوع دیگری است که ثابت می‌کند فدراسیون جهانی طی تمام این سال‌ها صرفاً شعاری عمل کرده و هیچ برنامه‌ای برای بالا بردن سطح تیم‌ها و کشور‌های عضو نداشته و ندارد.
از سوی دیگر به نظر می‌رسد فدراسیون جهانی با همکاری فدراسیون ایران باید روی برخی حرکات مهیج و تماشاگرپسند از جمله چرخ و میل تمرکز بیشتری داشته باشند تا ورزشکارانی که می‌توانند در این دو رشته فعالیت کنند با میل و رغبت بیشتری به کار ادامه دهند. آنچه در هفتمین دوره رقابت‌هایی آسیایی دیده شد، ضعف اکثر تیم‌های شرکت‌کننده و عدم توانایی آنها حتی در ساده‌ترین حرکات بود که باید مورد توجه قرار گیرد تا هزینه هنگفت برگزاری مسابقات صرف حضور تیم‌هایی نشود که ورزش زورخانه‌ای را در حد نرمش صبحگاهی پایین آورده‌اند.
نکته قابل توجه دیگر عدم آشنایی مرشدان بزرگوار با فضای رقابت‌های بین‌المللی است. آنچه دیده می‌شود این است که مرشدان در انتخاب اشعار هم درست عمل نمی‌کنند و این می‌تواند باعث عدم استقبال کشور‌های دیگر شود. به‌طور حتم هیچ ورزشکاری نمی‌پسندد که همزمان با ضرب مرشد در رسای ثنای ایران‌زمین داخل گود به رقابت بپردازد. برگزاری همزمان مسابقات کشتی پهلوانی و ورزش‌های زورخانه‌ای هم یکی دیگر از نقاط ضعف مسابقات است که هم به نوعی بی‌احترامی به نغمه مرشد به حساب می‌آید و هم تمرکز ورزشکاران دو رشته را برهم می‌زند.
در مجموع آنچه مشخص است اینکه ورزش زورخانه‌ای و کشتی پهلوانی راهی طولانی تا جهانی شدن دارد که با سیاست‌های اتخاذ شده توسط فدراسیون جهانی بعید به نظر می‌رسد این راه فعلاً به سرمنزل مقصود منتهی شود.
